Eerste babbelbank tegen eenzaamheid is een feit!

22-06-08 babbelbankje  Henk Tammens GOED.jpeg
peter_vierkant.jpg
Door Peter Rebergen op 8 juni 2022 om 17:53

Eerste babbelbank tegen eenzaamheid is een feit!

In de nasleep van de Coronacrisis is een andere pandemie aan het licht gekomen, die van eenzaamheid. Wij maken ons zorgen over de cijfers rondom eenzaamheid. In Groningen voelt 43% van de inwoners zich in meer of mindere mate eenzaam. Het treft mensen van alle leeftijden en achtergronden. Er is geen wondermiddel tegen eenzaamheid, maar als ChristenUnie willen we proberen om stapje voor stapje het taboe rondom eenzaamheid te doorbreken en jong en oud een plekken te geven om contact met elkaar te zoeken. Vanuit die wens hebben we zo’n twee jaar geleden een motie ingediend om “babbel baank’n” in het leven te roepen. En dat is gelukt!

Een babbelbankje is een normaal bankje in een opvallende kleur, dat mensen uitnodigt om lekker te gaan zitten en een babbeltje te maken. Waar je in de trein in de stiltecoupé kan zitten om tot rust te komen, kun je op een “Babbel baank” gaan zitten om een praatje te maken met iemand anders.

Onze motie werd destijds unaniem aangenomen en nu is het eindelijk zo ver: de eerste babbelbank is een feit! Het babbelbankje staat bij het grasveld voor Bij Bosshardt, een huiskamer voor en door de buurt, georganiseerd vanuit het Leger des Heils. Op het bankje heeft Willy Koolstra haar gedicht ‘Thuiskomen bij elkaar’ aangebracht, dat zij vorig jaar schreef in het kader van de Week tegen de Eenzaamheid. Op een tweede bankje dat ook op het veld staat, is door Koolstra in allerlei talen het woord ‘welkom’ gezet.

Wij zijn blij dat ons initiatief op deze manier vorm krijgt en wensen jonge en oudere Beijumers leuke praatjes, diepe gesprekken en bovenal mooie ontmoetingen toe! Lijkt het je nou ook leuk om zo’n babbelbank in je eigen buurt of wijk te hebben? Je kunt het aangeven bij je plaatselijke gebiedsteam!

 

De volledige tekst van het gedicht van Willy Koolstra:

 

Thuiskomen bij elkaar

 

Soms dwalen onze woorden

in het niemandsland tussen jou en mij

is een glimlach het masker

waarachter tranen schuilen.

 

Ook al spreken we dezelfde taal

ieder verstaat het anders

jij bent niet mij, ik ben niet jou

de pijn elkaar niet te bereiken.

 

Toch kunnen we alleen maar zijn

als we gekend en gezien

door een vonkje van liefde

dat ons diepste wezen

weerspiegelt en echoot

niet langer meer schuilt

maar een thuis vindt

bij elkaar.

 

Willy Koolstra

Labels: ,